گفت: فلانی کریسمس تبریک می‌گم.
گفتم: کریسمس برشما هم خیلی خیلی مری باد، صد سال به این سالها.
بی‌مقدمه زد به صحرای کربلا...
*
گفت: جمهوری اسلامی یکی از 54 کشوری بود که به قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل مبنی بر «منع جهانی مجازات اعدام» رأی مخالف داد.
گفتم: می‌دانم ولی این که صحبت پارسال است.
گفت: ناخدا، سال که هنوز تمام نشده! این رأی‌گیری متعلق به همین یک‌هفته پیش، یعنی 18 دسامبر است.
گفتم: می‌دانم.
گفت: شما چیزی نگفتی مطلبی ننوشتی!!
گفتم: مگر قرار است من در باره هر چیزی چیزی بگویم؟ و در باره هر مطلبی اظهار نظری بکنم؟ مگر من تحلیل‌گر سیاسی یا مفسر اخبارهستم؟ من یک دریانوردم که باید در باره دریا و موج دریا، توفان و آب شور دریا، جُلبک‌ها، ماهی‌های کوچک و بزرگ، نهنگ و دلفین و خاطرات دریایی و این‌جور چیز‌ها مطلب بنویسم، مرا چه به سیاست؟
گفت دو سال/ سه سال خاطره نوشتی بس نیست؟ باز هم می‌خواهی خاطره بنویسی؟ مگر آدم چقدر خاطره دارد که دایم و مادام‌العمر از آن بگوید و بنویسد؟
گفتم: تو درست می‌گویی ولی دیگران نظر دیگری دارند و خاطرات بیش‌تری می‌طلبند.
گفت: خُب آن‌ها را رجوع بده به آرشیو‌ وبلاگ.
گفتم: رجوع دادم، ولی کو وقت؟ کو حال و حوصله ... که کس برود و سر بزند؟
گفت: خودت گهگاهی مطلبی از آرشیو بردار، ویراستاری و منتشرکن.
گفتم: اختیار دارید... مردم هوشیار هستند؛ حواس‌شون کاملا جمع است. یک‌بار این‌کار را کردم، رسوایم کردند. گفتند بابا این قضیه را که پارسال نوشته بودی! خاطره تازه برای نوشتن نداری از کیسه آرشیو در می‌آوری؟ و من هرچه زور زدم دیدم چیز بدرد بخوری که به زحمت نوشتن‌اش بیارزد نیست که تا کنون منتشر نکرده باشم.
گفت: همین رأی مخالف جمهوری اسلامی به منع مجازات اعدام! خودش کلی مطلب است...
گفتم: ...
گفت: جمهوری اسلامی هر کار بدی که انجام داده باشد این یکی کارش قابل تحسین است.
گفتم: ...
گفت: جمهوری اسلامی اگر غیر از این می‌کرد از اسلامیت‌اش می‌افتاد اگر حکم اعدام را در این حکومت لغو کنی. مثل این‌ می‌ماند که به آخوند‌ بگویی دیگه اجازه نداری نماز بخوانی و روزه بگیری!
گفتم: ...

گفتم: ...